Zgodnie z art. 232 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), stan klęski żywiołowej może być ogłoszony w celu zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych lub awarii technicznych noszących znamiona klęski żywiołowej oraz w celu ich usunięcia. Tryb wprowadzenia stanu klęski żywiołowej określa ustawa z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej (Dz. U. Nr 62, poz. 558, z późn. zm.). Stan klęski żywiołowej wprowadzany jest przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia, z własnej inicjatywy lub na wniosek właściwego wojewody (art. 5 ustawy o stanie klęski żywiołowej).

Zgodnie z definicja zawartą w art. 3 ust. pkt 1 ustawy o stanie klęski żywiołowej, klęską żywiołową jest katastrofa naturalna lub awaria techniczna, których skutki zagrażają życiu lub zdrowiu dużej liczby osób, mieniu w wielkich rozmiarach albo środowisku na znacznych obszarach, a pomoc i ochrona mogą być skutecznie podjęte tylko przy zastosowaniu nadzwyczajnych środków, we współdziałaniu różnych organów i instytucji oraz specjalistycznych służb i formacji działających pod jednolitym kierownictwem.

Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, że celem wprowadzenia stanu klęski żywiołowej jest odmienne określenie zasad działania organów władzy publicznej w celu sprawnego usunięcia skutków klęski oraz niezbędne ograniczenie zakresu wolności i praw człowieka i obywatela. Stan klęski żywiołowej nie jest natomiast niezbędną przesłanką do udzielenia pomocy państwa osobom poszkodowanym zdarzeniem klęskowym. Wystąpienie o uruchomienie pomocy finansowej ze środków Funduszu Solidarności Unii Europejskiej również nie jest uzależnione wprowadzeniem stanu klęski żywiołowej.

Źródło: www.krir.gov.pl